خداحافظ ای باغ یاس کبود
خداحافظ ای کوچه ی پر ز دود
.............
خداحافظی می کنم با همه
کشد انتظار مرا فاطمه
مردی به بزرگی تاریخ،صبور تر از کوهها!امشب میهمان عرشیان است.
زمین امشب کسی را در آغوش می کشد که تنهاترین بود،قهرمان ترین!
آشنای کوچه های شب ناگهان نگاهش را از شب می گیرد و به بی پایان ترین حقیقت چشم می دوزد!
و زمین را یتیم نگاههایش می کند!
به راستی می توان حس کودکان یتیم را درک کرد؟
